E-posta 15.10.2009'de eklendi.

Tek tek gökten düşen damlalarıyla, tenini sâkin sâkin okşayan yağmur gibidir duâ. İçine çektiğin toprak kokusu gibi tüm zerrelerine dağılmasını duyumsarsın. Ruhun kanatlanıp buharlaşır beden toprağından ‘tek’liğe...

YAŞAM, her an yenilenen benliğimiz, her an yeni tanıştığımız âlemlerin toplamı. Bir an gökte şehir ışığında yer bulmaya çabalayan hilalin, bir an Murat Suyu kenarında yalnız kalmış bir telli turnanın, bir başka an, Bafa Gölü kıyısında, son sırtlanın ayak izinde biten bir yulaf tanesinin âlemine başlar yolculuğumuz. Her âlem, kendi içimize açılan bir pencere. Her pencere bir yol, tüm yolların gölgesinin düştüğü yere.

Tüm kâinattaki çeşitlilik, döngünün –uyumun- en mükemmeliyle yansıyor kendi âlemine. İnsan, binlerce âleme giden binlerce yoldan birinde seyrediyor. Seyrinde atalarından artakalan dil, din ve kültür birikimleriyle farklılaşan dünyasında, her an bir yenilenme yaşıyor. Zamanı durdurup -unutup- yalnızca kendini ve etrafını duyumsadığı bir ana ihtiyaç duyuyor. Her şeyden sıyrılıp tüm sınırlarından kurtulma anına.



İnsanlar tarih boyunca, huzura ulaştıkları bu anlara değişik anlamlar yükleyip, bu süreçte farklı yollar keşfettiler. Bu yolların belki en eskisi duâ…

Kendine kul vasfını veren insan yaratıcısına ulaşır, teslim olur bu yolla. Duâ, bir çok dinde benzer imgeleri barındıran ibadetlerle şekillenir. Kâinatın uyumuna katılım sürecinde, gözlemlenen varlıklara ve olaylara, simgesel hareketlerle eşlik edilir. Böylece teslimiyet, bütünsellikle tamamlanır ve bu yolda diğer yolcularla tanışılır.

İbadet, duânın çekirdeğidir; yolculuk sırasında filizlenip yeni âlemlere çiçek açan. Bu çekirdeklerden biri namazdır. Bir çok ibadetle, şekilde aynı olan namaz hareketleri temelde üç ana duruş içerir. Ayakta dik durma (kıyam): dağları, elleri dize koyup eğilme (rüku): hayvanları, başı ve elleri yere koyup oturma (secde): bitkileri; bu duruşların bütününün (rekatların) tekrarı: gök cisimlerinin döngüsel tekrarını, toplu ibadetler ise sürüler oluşturan kuşları simgeler. Namaz sırasında, tüm bu varlıkların Allah’a duâsı, Allah’a sunularak onlara eşlik edilir. Her rekatta, bu âlemde yalnız ve özerk olmadığını algılayarak, benliğini ve bencilliğini silikleştirir insan.

Kıyam, Arap alfabesinde elif harfini, rüku dal harfini, secde ise mim harfini resmeder. Bu üç harf bir arada iki şekilde okunur: adem (yokluk) ve âdem (varlık). Her rekat yokluktan var edilmeye bir yolculuktur. Secdede -yaratılan varlıkların ‘bir’likte ibadet ettiği dergâhta- tüm sınırlarından kurtulup ‘bir’liğe katılır insan.

Gün ve gecenin mevsimlere göre döngüsüyle belirlenir namaz vakitleri. Böylece insan, çevresine ahenk ve uyumla eşlik eder. Yenilenen düzenin ve bu düzeni oluşturan farklı varlıkların bütünselliğinin farkında olarak başlar güne. Gün içinde, farklı uzunluklarda gerçekleştirdiği ibadetleriyle, günlük etkinliklerin dışına çıkma ve harcadığı zamanı değerlendirme fırsatı bulur. Geceye eşlik eden son namazla da yaşamını tekrar gözden geçirir.

Çekirdekler ekildikçe, kul ile Allah arasında tesbih, tâzim ve şükür ilişkisi kurulur. Tesbih ile varlığın yalnız O’ndan olduğunun kabulü, tâzim ile O’nun yüceliğinin farkındalığı, şükür ile de O’ndan gelenlerin bilinci ve memnuniyeti yansır. Kul yolculuğunu seçen insan, yol boyunca bu üçlünün izini sürer ve nihayetinde, izler onu Allah’a ulaştırır.

Her yolun bir yolcusu, her yolcunun izini süreceği filizlenmeyi bekleyen çekirdekleri var yüreğinde. Dünyadaki canlılar gibi yolcular da çeşitliliğini kaybetme sürecinde. Yuvaları, besinleri, giysileri, dilleri, örfleri, adetleri ve nihayetinde kendileri tek tip olma yolunda olan insanlar, izini sürecekleri çekirdeklerin arayışında. İçimizdeki çekirdekleri keşfetme ve etrafımızdaki âlemlerin çeşitliliğine eşlik etme duâsı ile…

Kaynak:Buğday.org